Een paar dagen geleden voerde de rechtse premier van Italië, Giorgia Meloni, campagne voor stemmen als een strijdlustige underdog, waarbij ze zichzelf presenteerde als "die trut Meloni."
Haar opkomst is grotendeels te danken aan haar vermogen om haar partij's uiterst rechtse achterban te behagen op identiteitskwesties zoals moslimimmigratie en homoseksuele ouders, terwijl ze tegelijkertijd centrumrechtse kiezers geruststelt dat ze een betrouwbaar persoon is, ook op het gebied van het beheer van de kwetsbare financiën van Italië.
Haar mix van rechtse cultuurstrijd en establishment-vriendelijke buitenlandse en economische beleid zou een model kunnen worden voor andere uiterst rechtse partijen in Europa die op zoek zijn naar macht en bredere acceptatie.
Ze heeft in grote lijnen vergelijkbare beleidsmaatregelen gevolgd als Berlusconi, gericht op het verlagen van inkomstenbelastingen en uitkeringen, zonder ambitieuze economische hervormingen door te voeren om de chronisch lage groei van Italië te stimuleren. Ironisch genoeg blijft de steun voor Meloni solide, zelfs al vinden kiezers dat ze slecht heeft gepresteerd op haar belangrijkste onderwerp: het beheersen van immigratie. Ze beloofde migranten tegen te houden die de Middellandse Zee oversteken vanuit Noord-Afrika, maar heeft gemerkt dat er geen gemakkelijke manier is om dit te doen.
@ISIDEWITH8mos8MO
Hoe belangrijk is het voor een politiek leider om een balans te vinden tussen het aanspreken van de basis van hun partij en het aantrekken van stemmen uit het centrum?
